,,I wciąż go kocham" Część 1

Hej Wam!
Postarałem się i jest dziś. Nie wiem czy Wam się spodoba ale mam nadzieję, że tak. Oczywiście liczę na komentarze, konstruktywne też się przydadzą. ;) Jeszcze nie wiem co ile będę publikował opowiadanie ale postaram się co parę dni. Na razie zapraszam Was na paro częściowe opowiadanie.
Zaczynamy. ;)


                                                                     ,,I wciąż go kocham"

Wróciła po roku nieobecności, ale nie sama miała osobę, która ją bezgranicznie kochała. O powrót do Warszawskiego szpitala, w którym zaczęła przygodę jako chirurg było prosto a to raczej ze względu na jej pieczątkę. Od 2 miesięcy była profesor Wiktoria Consalida. Co prawda dyrektor szpitala był zdziwiony kiedy powiedziała, że może brać wyłącznie krótkie dyżury ze względu, że ma 3 miesięcznego synka, którego nie chce zostawiać długo z opiekunką, ale zgodził się niemal natychmiast.
Przed wyjazdem z Hiszpanii kupiła apartament, żeby było im wygodnie, nowy samochód i inne drobne rzeczy. Cieszyła się na powrót do Warszawy jednak czuła pewne obawy. Bała się, że spotka Andrzeja Falkowicza wraz z jego piękną żoną. Niby słyszała coś o ich rzekomym rozstaniu jednak nie była pewna czy profesor zdobyłby się na popsucie relacji z teściem.
Właśnie weszła do szpitala, kiedy przekroczyła próg miała wrażenie, że wszystkie pary oczu są skierowane właśnie na nią.Sama starała się to ignorować i w końcu doszła do lekarskiego, rozejrzała się stwierdzając, że nic się nie zmieniło. Ściany nadal były białe, kanapa wielka i szara, a akwarium Borysa nadal stało pod oknem.
-to pokój wyłącznie dla lekarzy, więc proszę opuścić to pomieszczenie droga pani- usłyszała za plecami, i bardzo szybko odwróciła się w stronę tajemniczej osoby. Ale gdy zobaczyła znajomą twarz oniemiała.
-Wiki... a co ty tu  robisz?- Andrzej nie wierzył, że ją widzi, że po prostu stoi przed nim.
-wróciłam.- oznajmiła krótko- wracam na stare śmieci.- uśmiechnęła się do niego.
-Ale jak? Dlaczego tak nagle wyjechałaś? Nie rozumiem dlaczego mnie zostawiłaś- mówił szybko, okazując jej swój żal i tęsknotę jaką do niej żywił.
-Masz żonę i to nią powinieneś się zająć. Mnie zostaw w spokoju.- powiedziała twardo, unikając jego wzroku.
-Wiki nareszcie jesteś- Agata wpadła do lekarskiego i od razu przytuliła przyjaciółkę, sprawiając, że Andrzej odsunął się od wciąż zaskoczonej Wiki.
-Jestem, jestem- powiedziała i wysiliła się na blady uśmiech
- a gdzie podział się mój piękny chrześniak?
-Został z opiekunką.- powiedziała zmieszana Wiki, spoglądając na Falkowicza, który nagle zainteresował się rozmową.
-No co ty nie wzięłaś go ze sobą? Stęskniłam się za nim.
-Ma katar, nie chciałam go ciągać.
-Jasne, rozumiem. Wiki ja muszę lecieć ale widzimy się na dniach?
-Pewnie
-to świetnie, do zobaczenia- Agata wyszła z lekarskiego zostawiając dwójkę chirurgów samych.
-masz syna?- zapytał po chwili milczenia.
-Tak. Wczoraj skończył 3 miesiące- uśmiechnęła się do Andrzeja.
-Jak ma na imię?
-Franciszek.
-Piękne imię. Kto jest tym szczęśliwcem?
-Wiesz... eee...
-panie profesorze proszę szybko pacjent z piątki...- zaczęła zdyszana pielęgniarka.
-Już idę. Muszę iść sama widzisz. Do zobaczenia Wiktorio.- wyszedł podążając do sali pacjenta.
Ciężko opadła na kanapę wzdychając przy tym głośno. Bała się tej rozmowy, nie wiedziała co miałaby mu powiedzieć. <weź się w garść Consalida. Nie z takimi rzeczami dawałaś sobie radę> mówiła sobie w myślach. Spojrzała na zegarek, który wskazywał 15:30. podniosła się  i ruszyła w stronę swojego samochodu.


uff... więc tak to wygląda. Na razie krótko, ale jeśli się spodoba będzie dłużej, oczywiście piszcie komentarze. Do zobaczenia. :)